Κείμενο του δεξιοτέχνη του παραδοσιακού κλαρίνου Αποστόλη Βαγγελάκη για το ντοκιμαντέρ μικρής διάρκειας του Alatro με τίτλο “Σκέψεις για τη Μουσική”.
“Η μουσική είναι ένα δώρο (η μόνη τέχνη που θεωρείται ότι δωρήθηκε στον άνθρωπο από τους θεούς). Ένα δώρο που εμπνέει. Κι επειδή ακριβώς είναι τέχνη του Θείου προορίζεται για όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από τη μόρφωση, την ηλικία ή την κοινωνική θέση. Είναι λοιπόν, βαθειά κοινωνική και ενώνει τον μουσικό με το ακροατήριο αλλά και όλους μαζί όπως είπαμε με το θείο.
Η μουσική πράξη, είναι μια ιεροτελεστία.
Κατά τη γνώμη μου πάντα έχει μια θεραπευτική δράση κι έχει να κάνει με μια ισορροπία που έχει ανάγκη η κάθε κοινωνική ομάδα και η κουλτούρα της. Μπορεί να προσφέρει την αρμονία ανάμεσα στην ελίτ και στο πεζό. Στον μορφωμένο και στον αγράμματο. Στο έντεχνο και στο πρωτόγονο. Στην ψυχή και στο σώμα.
Η μουσική, θεϊκή και καθολική έχει μια τόσο μεγάλη αγκαλιά που δέχεται και αγκαλιάζει τα πάντα. Κι αυτή η θεραπευτική της δράση είναι αυτή που μας βγάζει από το Σπήλαιο. Το Σπήλαιο του κάθε ενός αλλά και της κοινωνικής ομάδας στην οποία ανήκει. Κι εκεί έρχεται να προσπαθήσει να σπάσει τα δεσμά και τους σκληρούς τοίχους και να μας καλέσει όλους να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Και έτσι να μας ενώσει μεταξύ μας και να μας δώσει τη δυνατότητα να κοιτάξουμε ψηλά.
Κι αν όλα αυτά μοιάζουν μαγικά, εξίσου μαγικά είναι και τα τεχνικά της χαρακτηριστικά και η επίδρασή τους. Η έννοια του ρυθμού, οι ταλαντώσεις, η ένταση, οι κλίμακες, από μόνα τους όλα αυτά επιδρούν με ένα μαγικό τρόπο.
Όλα αυτά, το νοητό και το πραγματικό, είναι εργαλεία που θα βοηθήσουν ή όχι τον άνθρωπο να ανέβει ή να κατέβει. Αυτό έχει να κάνει με την ισορροπία των αναγκών και των αρετών.
Κι εδώ έρχεται ο δύσκολος ρόλος του μουσικού που ηγείται αυτής της ιεροτελεστίας. Η γνώση της τεχνικής, του ρεπερτορίου, η επαφή του με την έμπνευση ή άλλα βαθύτερα μυστικά της μαγικής αυτής τέχνης, δεν είναι παρά εργαλεία. Εργαλεία που αποτελούν όμως μόνο την κορυφή του παγόβουνου.
Αυτό που υποστηρίζει όλο αυτό το οικοδόμημα είναι ο βαθμός της Σοφίας.
Η μουσική τους αγκαλιάζει όλους. Κι αυτούς που συμπαθώ, κι αυτούς που δεν συμπαθώ. Αυτούς που μου είναι οικείοι κι αυτούς που φοβάμαι.
Εγώ μπορώ να κάνω το ίδιο?
Η φύση της είναι να ενώνει. Εγώ που είμαι ο συνδετικός κρίκος μπορώ να ενώσω?
Έχουν την ανάγκη να με θαυμάσουν. Έχω κι εγώ την ανάγκη να με θαυμάσουν;
Γιατί;
Κι όταν δε με θαυμάζουν; Χάνομαι;
Κι όταν με θαυμάζουν; Γίνομαι αλαζόνας ή παραμένω ταπεινός;
Θεραπεία της ψυχής.”
